ANAPLASIS
Οι Campus Novel
επιχειρούν μια επιτελεστική αποτίμηση στο φαινόμενο της ανάπλασης ως χωροθετική
επιταγή που συνδέεται μέχρι και σήμερα με την επιθυμία για εξέλιξη και
κοινωνική ευημερία. Η ιστορική, σχεδόν, συνέχεια του αιτήματος της
αναδιαμόρφωσης και του πολεοδομικού ανα-σχεδιασμού στην ευρύτερη περιοχή του
Φαλήρου και του Πειραιά αποτελεί, στα πλαίσια της συγκεκριμένης στόχευσης,
παραδειγματική περίπτωση μελέτης αναφορικά με τις ιδιαιτερότητες της κοινωνικής
γεωγραφίας της πόλης.
Tο project
ANAPLASIS βασίζεται σε μία δράση που πραγματοποίησαν τα μέλη της ομάδας στην
πρόσοψη ενός πρώην εστιατόριου στο Φάληρο το Μάρτιο του 2015. Το κτίριο
λειτούργησε ως χώρος εστίασης από τη δεκαετία του ‘50 διατηρώντας χρονολογικά
τρείς ξεχωριστές επωνυμίες: Μαρίδα, Δελφίνι, Τόκας. Κάθε μία από αυτές τις
επωνυμίες ταυτίζεται με μια χωρική-αισθητική ανακαίνιση και επέκταση που
επιχείρησαν οι εκάστοτε διευθύνσεις του εστιατορίου ως ιδιωτική πρωτοβουλία
αλλά προβολικά λειτουργεί ως δείκτης στις εναλλασσόμενες εγγραφές της περιοχής,
όπως αυτές διαμορφώθηκαν σε συγκεκριμένες χρονικές και κοινωνικοπολιτικές
συνθήκες.
Η δράση συνοψίζεται
στη διαδικασία διαδοχικών αναρτήσεων και αντίστοιχων αποκαθηλώσεων των
επιγραφών που όριζαν το όνομα της επιχείρησης σε διαφορετικές περιόδους. Η σημειολογία
της ταμπέλας στην παρούσα διαχείριση ορίζει την ανάπλαση ως σήμανση μιας
προγραμματικής δήλωσης που βρίσκεται πάντα σε τελεολογικό επίπεδο. Το συνολικό
εγχείρημα ολοκληρώνεται σε λίγες μόνο ώρες, επιδιώκοντας τη χρονική συμπύκνωση
και προτείνεται περισσότερο ως μια ιδιότυπη μορφή χρησικτησίας και λιγότερο ως
επέμβαση.
Campus Novel
attempt a performative assessment on the phenomenon of development in view of
the vision of social prosperity. The historic demand for urban planning and
reconstruction in the Faliro and Piraeus coastal area is chosen as a case study
for the particularities of an urban social geography.
ANAPLASIS project
is based on an action performed by the members of the group on a restaurant
facade in March 2015. The restaurant opened in the 1950s under three
distinctive names: Marida, Delfini, Tokas. Each one of these names states a
respective spatial and aesthetic renovation and extension undertaken by the
managers. This small-scale initiative is indicative of larger changes taking
place on the area in particular temporal and sociopolitical circumstances.
The action focuses
on a procedure of successivelly installing and deinstalling the signs with the
several names of the restaurant in different eras. The semiology of the sign in
this context determines redevelopment as a programmatic declaration. The event
is completed in a few hours, in order to attain a temporal concentration. It is
proposed as an act of appropriation rather than one of intervention.
